Ανάμεσα στην Ασία και την Αυστραλία απλώνεται το μεγάλο νησιωτικό σύμπλεγμα της Ινδονησίας, ή Ινσουλίνης, ή Σούνδης που αποτελείται από 22.000 μικρά και μεγάλα νησιά και είναι συνέχεια των βουνών της Βιρμανίας. Έχει συνολική έκταση 1,5 εκατομμύριο τετρ. χλμ. και καταλαμβάνει χώρο μέσα στη θάλασσα, ίσο περίπου με ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ινδονησία είναι ένα είδος γέφυρας ανάμεσα στη νοτιοανατολική Ασία και την Αυστραλία. Πολύ παλιά αποτελούσε πραγματικά φυσική γέφυρα ξηράς, που με αυτή γινόταν το πέρασμα από τη μια στην άλλη ήπειρο. Από αυτό μπόρεσαν να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι και να εξαπλωθούν μετά πέρα από την Ασία, προς το νότο (Αυστραλία κτλ.). Μετά το πέρασμα, όμως, αρκετού χρόνου, η γέφυρα εκείνη
βούλιαξε και έμειναν σαν νησιά οι ψηλότερες περιοχές της. Το βούλιαγμα θα ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα μιας από τις συνηθισμένες γεωλογικές αναστατώσεις, που οφειλόταν στο εξαιρετικά ηφαιστειογενές έδαφος της περιοχής. Ακόμη και τώρα στην Ινδονησία υπάρχουν 125 ενεργά ηφαίστεια, που προξενούν φοβερές καταστροφές.
Ένα μικρό νησί, ανάμεσα στη Σουμάτρα και την Ιάβα, η Κρακατόα, έχει το πιο ισχυρό ηφαίστειο της γης και η έκρηξή του στα 188.3 θεωρείται σαν η πιο μεγάλη στους ιστορικούς χρόνους. Εξαιτίας της, το μισό του νησιού βυθίστηκε, 25.000 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο, μισό δισεκατομμύριο τόννοι από λάβα χύθηκαν στη θάλασσα και το παλιρροιακό κύμα που έγινε, έφθασε ως τις ακτές της Αφρικής και της Αμερικής, ενώ το σύννεφο της στάχτης που σχηματίστηκε τύλιξε όλη τη γη και ράντισε ακόμη και την Ελλάδα. Η πίεση του αέρα στην περιοχή της έκρηξης ήταν τόσο δυνατή, ώστε μεγάλα πλοία, που βρίσκονταν σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από το σημείο της έκρηξης τινάχτηκαν στα ύψη. Σειρές από ηφαίστεια υπάρχουν και στο Τόξο των Μολούκων.
Τα κυριότερα νησιά του αρχιπελάγους είναι:
1) Η Βόρνεο ή Καλιμαντάν (737.000 τετρ. χλμ. το τρίτο σε μέγεθος νησί της Γης μετά τη Γροιλανδία και Ν. Γουινέα), που έχει τεράστιο σχήμα πενταγώνου. Είναι ορεινή, και σκεπάζεται σχεδόν ολόκληρη από τεράστιες οροσειρές (βουνά Κιναμπούλου, 4.175 μ., Μίλλερ 2.200 μ. και Σβαν 2.278 μ.) που από αυτά κατεβαίνουν πολλοί ορμητικοί ποταμοί (Καπούας, Ραγάγκ Μπαρίτο, Σανγκάι). Από το νησί περνά ο Ισημερινός. Έχει πολύ πυκνή τροπική βλάστηση και κατά 90% σκεπάζεται από πυκνό παρθένο δάσος. Στο εσωτερικό της κατοικούν λίγες πρωτόγονες φυλές και ανάμεσά τους μερικές που καταγίνονται στο κυνήγι ανθρώπινων κεφαλών.
2) Η Σουμάτρα (425.000 τετρ.χλμ.). Έχει μακρόστενο σχήμα, μήκος 1.500 χλμ. και πλάτος .300 χλμ. Από τη Μαλαϊκή χερσόνησο χωρίζεται με πορθμό που έχει πλάτος 60 χλμ. Η οροσειρά Μπαρισάν, που έχει 12 ενεργά ηφαίστεια με ψηλότερες κορφές την Κοριντίγι (3.805 μ. και τη Μαράκι |2.890 μ.), χωρίζει το νησί σε δυο μέρη. Το δυτικό και το ανατολικό, που επικοινωνούν μεταξύ τους πολύ λίγο και σκεπάζονται και τα δυο από πυκνότατο τροπικό δάσος.
3) Η Ιάβα (132.000 τετρ. χλμ.). Έχει σχήμα μακρόστενο και βρίσκεται στο κέντρο της Ινδονησίας. Σπονδυλική της στήλη είναι μια κεντρική οροσειρά με 27 ενεργά και 94 σβησμένα ηφαίστεια με πιο ψηλή κορφή τη Σεμερού 3.676 μέτρα, που είναι ο τρόμος των κατοίκων. Αλλά το ηφαιστειακό υλικό, που λέγεται «λαχάρε» συσσωρεύεται σε μεγάλα στρώματα πάνω στα βουνά, αποσαθρώνεται και με τους χειμάρρους μεταφέρεται στις πεδιάδες, δημιουργώντας εδάφη εξαιρετικά γόνιμα και πολύ πλούσια σε μεταλλικά άλατα.
4) Η Κελέβη ή Σουλαβέζι 1189.000 τετρ. χλμ. Έχει ξεχωριστό σχήμα τεράστιου πολύποδα εξαιτίας των τεσσάρων μεγάλων χερσονήσων που με τη μορφή πλοκαμιών ξεκινούν από τον κορμό της. Είναι και αυτή ορεινή (κορυφή Νοκιλαλάνη 3.300 μ.) και σκεπάζεται από τροπικό δάσος. Ανατολικά της Ιάβας είναι τα Μικρά Νησιά της Σούνδης: Μπαλί 5.616 τετρ. χλμ. με το ενεργό ηφαίστειο Ανγκούνγκ (3.142 μ.), ξακουστή για τα πολύ όμορφα μέρη της, Λομπόκ (5.000 τετρ. χλμ.), Σουμπάβα (3.280 τετρ. χλμ.), Φλόρες (15.200 τετρ. χλμ.) , περίφημη για τα λουλούδια της, Σούμπα (11.080 τετρ. χλμ.) και Τιμόρ (133.615 τετρ. χλμ.).
Τα νησιά Μολούκες, ή Νησιά των Μπαχαρικών, βρίσκονται νοτιοανατολικά της Κελέβης. Ήταν γνωστά στην Ευρώπη από το 15ο αιώνα εξαιτίας της μεγάλης παραγωγής των περιζήτητων από τους Ευρωπαίους ευγενείς αρωματικών αρτυμάτων τους (μπαχαρικών). Η επιθυμία, για την απόκτηση των «πηγών» αυτών των μπαχαρικών, ήταν ένα από τα κίνητρα για την εξόρμηση των μεγάλων θαλασσοπόρων του 15ου και 16ου αιώνα προς τα ανατολικά. Τα πιο σημαντικά νησιά των Μολούκων είναι η Αλμαχέρα (18.000 τετρ. χλμ.), η Μπουρού και η Σεράμ. Αλλά τα νησιά που στην πραγματικότητα βρίσκονται τα μπαχαρικά, είναι η Τερνάτ, η Τιντόρ και η Αμπόν. Πολλοί κατατάσσουν και τη μεγαλόνησο Νέα Γουινέα στην Ινδονησία. Οπωσδήποτε αυτή ανήκει γεωγραφικά στην Ωκεανία (Μελανησία).
Πολιτικά η Ινδονησία αποτελείται από τρία μέρη:
1) Τα κράτη Σαμπά και Σαραβάκ, στο νησί Βόρνεο, που ανήκουν στην ομοσπονδία της Μαλαισίας.
2) Το ανατολικό μέρος του νησιού Τιμόρ, που είναι αποικία της Πορτογαλίας (έκτ. 15.000 τετρ. χλμ., κάτ. 600.000, πρωτεύουσα η Ντίλι με 10.000 κατ.) και
3) Την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Ινδονησίας, που περιλαμβάνει όλα τα νησιά του αρχιπελάγους, έκτος από τα πιο πάνω μέρη και ακόμα το δυτικό μισό του νησιού Νέας Γουινέας, που ονομάζεται «Δυτικό Ιριάν» (έκτ. 412.781 τετρ. χλμ., κάτ. 750.000). Συνολικά η Δημοκρατία της Ινδονησίας έχει έκταση 1.904.300 τετρ. χλμ. που από αυτά 1.491.564 τετρ. χλμ. είναι στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας και τα υπόλοιπα είναι στη Νέα Γουινέα. Ο πληθυσμός της το 1967 ανερχόταν σε 112,3 εκατομμύρια κατοίκους, με μέση πυκνότητα 56 κάτοικοι σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο και αύξηση κάθε χρόνο 2,3%. Τα 73 εκατομμύρια των κατοίκων είναι συγκεντρωμένα στο νησί Ιάβα. Και ενώ αυτή έχει έκταση ίση περίπου με την Ελλάδα, ο πληθυσμός της είναι σχεδόν δεκαπλάσιος. Για αυτό θεωρείται σαν μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου. Τα 18,3 εκατομμύρια ζουν στη Σουμάτρα, 8 έκατ. στην Κελέβη (Σουλαβέζι) και 4,5 εκατ. στη Βόρνεο (Καλιμαντάν).
Η Ινδονησία είναι οι πρώην Ολλανδικές Ινδίες. Αρχικά εγκαταστάθηκαν σε αυτή Πορτογάλοι (1511) με επικεφαλής το διάσημο θαλασσοπόρο και κατακτητή Αλμπουκέρκε. Αλλά εκδιώχθηκαν (αρχές 17ου αιώνα) από τους Ολλανδούς, που κατά το 1602 ίδρυσαν την Εταιρεία των Ολλανδικών Ινδιών, για την εκμετάλλευση των νησιών. Η Εταιρεία διοικούσε και διαχειριζόταν την Ινδονησία ως το 1798. Η Ολλανδία είχε καλά Οργανώσει τη μεγάλη αυτή αποικιακή αυτοκρατορία, που έγινε η δεύτερη στον κόσμο (μετά τη Βρετανική). Ως το 1939 ο πληθυσμός της έφθανε τα 68,4 εκατομμύρια κατοίκους. Αλλά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Ινδονήσιοι ξεσηκώθηκαν και η Ολλανδία αναγκάσθηκε να τους δώσει την ανεξαρτησία τους (1949), οπότε σχηματίσθηκαν οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ινδονησίας», που το 1950 μετονομάσθηκαν σε «Δημοκρατία της Ινδονησίας». Το 1958 το νέο κράτος πήρε από την Ολλανδία και ενσωμάτωσε και το τελευταίο κομμάτι των άλλοτε Ολλανδικών Ινδιών, δηλαδή το Δυτικό Ιριάν της Νέας Γουινέας.
Οι κάτοικοι είναι μείγμα από διάφορες φυλές και εθνότητες, που έχουν φτάσει κατά καιρούς και έχουν εγκατασταθεί σε αυτό το πέρασμα μεταξύ της Ασίας και της Αυστραλίας. Φαίνεται, όμως, ότι το αρχιπέλαγος έχει κατοικηθεί από πολύ παλιά, αν κρίνουμε από παλαιοντολογικά λείψανα,που ανακαλύφθηκαν εκεί και που ανήκουν στο λεγόμενο «άνθρωπο της Ιάβας», που υπολογίζεται ότι έζησε πριν από 350.000 χρόνια. Στην Ινδονησία πάντως διασταυρώθηκαν η κίτρινη, η λευκή και η μαύρη φυλή. Οι Μαλαίοι - που η φυλετική τους καταγωγή παραμένει ακόμη ακαθόριστη - κατέβηκαν πριν από την 3η χιλιετία π.Χ. και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους Βενδίδες και Νεγρίδες. Ακολούθησαν Κινέζοι, Ινδοί, Άραβες και έτσι σιγά σιγά διαμορφώθηκαν πολυάριθμες (πάνω από 50) φυλετικές και εθνολογικές Ομάδες, που οι κυριότερες είναι:
1) Οι Γιαβανέζοι και Σουνδανέζοι στην Ιάβα.
2) Οι Μαδουρέζοι στη Μαδούρα.
3) Οι Ατζινέζοι, Μπατάκς και Μινανγκαμπάους στη Σουμάτρα.
4) Οι Μπαλινέζοι στη Μπαλί.
5) Οι Σαζάκς στο Λομπόκ.
6) Οι Μεναντονέζοι και Μπουγκινέζοι στην Κελέβη.
7) Οι Νταγνάκς στη Βόρνεο.
8) Οι Αμπονέζοι στις Μολούκες, και
9) Οι Παπούα στο Δυτικό Ιριάν.
Και στη γλώσσα επικρατεί μεγάλη ποικιλία, κυριαρχεί όμως η ινδονησιακή μπαχάζα, που προήλθε από τη μαλαϊκή. Αυτή είναι και η επίσημη Γλώσσα του κράτους, που γράφεται με το λατινικό αλφάβητο, προσαρμοσμένο φωνητικά.
Το πολίτευμα της χώρας είναι προεδρική δημοκρατία, με βουλή που εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια, με πρόεδρο, που και αυτός εκλέγεται και θεωρείται ταυτόχρονα και αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας. Με την Ολλανδοινδονησιακή Ένωση, που σχηματίσθηκε το 1949, τίποτα δεν κατορθώθηκε. Για αυτό διαλύθηκε το 1954. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δρ. Σοεκάρνο προσπάθησε επίμονα να λύσει το ζωτικότατο πρόβλημα της εθνικής ενότητας της χώρας και αναγκάσθηκε να έρθει σε ένοπλη σύγκρουση με τη Μαλαισία. Ο Σοεκάρνο ανατράπηκε το 1965 με στρατιωτικό πραξικόπημα και την εξουσία πήρε ο στρατηγός Σουχάρτο, που ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1968).
βούλιαξε και έμειναν σαν νησιά οι ψηλότερες περιοχές της. Το βούλιαγμα θα ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα μιας από τις συνηθισμένες γεωλογικές αναστατώσεις, που οφειλόταν στο εξαιρετικά ηφαιστειογενές έδαφος της περιοχής. Ακόμη και τώρα στην Ινδονησία υπάρχουν 125 ενεργά ηφαίστεια, που προξενούν φοβερές καταστροφές.
Ένα μικρό νησί, ανάμεσα στη Σουμάτρα και την Ιάβα, η Κρακατόα, έχει το πιο ισχυρό ηφαίστειο της γης και η έκρηξή του στα 188.3 θεωρείται σαν η πιο μεγάλη στους ιστορικούς χρόνους. Εξαιτίας της, το μισό του νησιού βυθίστηκε, 25.000 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο, μισό δισεκατομμύριο τόννοι από λάβα χύθηκαν στη θάλασσα και το παλιρροιακό κύμα που έγινε, έφθασε ως τις ακτές της Αφρικής και της Αμερικής, ενώ το σύννεφο της στάχτης που σχηματίστηκε τύλιξε όλη τη γη και ράντισε ακόμη και την Ελλάδα. Η πίεση του αέρα στην περιοχή της έκρηξης ήταν τόσο δυνατή, ώστε μεγάλα πλοία, που βρίσκονταν σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων από το σημείο της έκρηξης τινάχτηκαν στα ύψη. Σειρές από ηφαίστεια υπάρχουν και στο Τόξο των Μολούκων.
Τα κυριότερα νησιά του αρχιπελάγους είναι:
1) Η Βόρνεο ή Καλιμαντάν (737.000 τετρ. χλμ. το τρίτο σε μέγεθος νησί της Γης μετά τη Γροιλανδία και Ν. Γουινέα), που έχει τεράστιο σχήμα πενταγώνου. Είναι ορεινή, και σκεπάζεται σχεδόν ολόκληρη από τεράστιες οροσειρές (βουνά Κιναμπούλου, 4.175 μ., Μίλλερ 2.200 μ. και Σβαν 2.278 μ.) που από αυτά κατεβαίνουν πολλοί ορμητικοί ποταμοί (Καπούας, Ραγάγκ Μπαρίτο, Σανγκάι). Από το νησί περνά ο Ισημερινός. Έχει πολύ πυκνή τροπική βλάστηση και κατά 90% σκεπάζεται από πυκνό παρθένο δάσος. Στο εσωτερικό της κατοικούν λίγες πρωτόγονες φυλές και ανάμεσά τους μερικές που καταγίνονται στο κυνήγι ανθρώπινων κεφαλών.
2) Η Σουμάτρα (425.000 τετρ.χλμ.). Έχει μακρόστενο σχήμα, μήκος 1.500 χλμ. και πλάτος .300 χλμ. Από τη Μαλαϊκή χερσόνησο χωρίζεται με πορθμό που έχει πλάτος 60 χλμ. Η οροσειρά Μπαρισάν, που έχει 12 ενεργά ηφαίστεια με ψηλότερες κορφές την Κοριντίγι (3.805 μ. και τη Μαράκι |2.890 μ.), χωρίζει το νησί σε δυο μέρη. Το δυτικό και το ανατολικό, που επικοινωνούν μεταξύ τους πολύ λίγο και σκεπάζονται και τα δυο από πυκνότατο τροπικό δάσος.
3) Η Ιάβα (132.000 τετρ. χλμ.). Έχει σχήμα μακρόστενο και βρίσκεται στο κέντρο της Ινδονησίας. Σπονδυλική της στήλη είναι μια κεντρική οροσειρά με 27 ενεργά και 94 σβησμένα ηφαίστεια με πιο ψηλή κορφή τη Σεμερού 3.676 μέτρα, που είναι ο τρόμος των κατοίκων. Αλλά το ηφαιστειακό υλικό, που λέγεται «λαχάρε» συσσωρεύεται σε μεγάλα στρώματα πάνω στα βουνά, αποσαθρώνεται και με τους χειμάρρους μεταφέρεται στις πεδιάδες, δημιουργώντας εδάφη εξαιρετικά γόνιμα και πολύ πλούσια σε μεταλλικά άλατα.
4) Η Κελέβη ή Σουλαβέζι 1189.000 τετρ. χλμ. Έχει ξεχωριστό σχήμα τεράστιου πολύποδα εξαιτίας των τεσσάρων μεγάλων χερσονήσων που με τη μορφή πλοκαμιών ξεκινούν από τον κορμό της. Είναι και αυτή ορεινή (κορυφή Νοκιλαλάνη 3.300 μ.) και σκεπάζεται από τροπικό δάσος. Ανατολικά της Ιάβας είναι τα Μικρά Νησιά της Σούνδης: Μπαλί 5.616 τετρ. χλμ. με το ενεργό ηφαίστειο Ανγκούνγκ (3.142 μ.), ξακουστή για τα πολύ όμορφα μέρη της, Λομπόκ (5.000 τετρ. χλμ.), Σουμπάβα (3.280 τετρ. χλμ.), Φλόρες (15.200 τετρ. χλμ.) , περίφημη για τα λουλούδια της, Σούμπα (11.080 τετρ. χλμ.) και Τιμόρ (133.615 τετρ. χλμ.).
Τα νησιά Μολούκες, ή Νησιά των Μπαχαρικών, βρίσκονται νοτιοανατολικά της Κελέβης. Ήταν γνωστά στην Ευρώπη από το 15ο αιώνα εξαιτίας της μεγάλης παραγωγής των περιζήτητων από τους Ευρωπαίους ευγενείς αρωματικών αρτυμάτων τους (μπαχαρικών). Η επιθυμία, για την απόκτηση των «πηγών» αυτών των μπαχαρικών, ήταν ένα από τα κίνητρα για την εξόρμηση των μεγάλων θαλασσοπόρων του 15ου και 16ου αιώνα προς τα ανατολικά. Τα πιο σημαντικά νησιά των Μολούκων είναι η Αλμαχέρα (18.000 τετρ. χλμ.), η Μπουρού και η Σεράμ. Αλλά τα νησιά που στην πραγματικότητα βρίσκονται τα μπαχαρικά, είναι η Τερνάτ, η Τιντόρ και η Αμπόν. Πολλοί κατατάσσουν και τη μεγαλόνησο Νέα Γουινέα στην Ινδονησία. Οπωσδήποτε αυτή ανήκει γεωγραφικά στην Ωκεανία (Μελανησία).
Πολιτικά η Ινδονησία αποτελείται από τρία μέρη:
1) Τα κράτη Σαμπά και Σαραβάκ, στο νησί Βόρνεο, που ανήκουν στην ομοσπονδία της Μαλαισίας.
2) Το ανατολικό μέρος του νησιού Τιμόρ, που είναι αποικία της Πορτογαλίας (έκτ. 15.000 τετρ. χλμ., κάτ. 600.000, πρωτεύουσα η Ντίλι με 10.000 κατ.) και
3) Την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Ινδονησίας, που περιλαμβάνει όλα τα νησιά του αρχιπελάγους, έκτος από τα πιο πάνω μέρη και ακόμα το δυτικό μισό του νησιού Νέας Γουινέας, που ονομάζεται «Δυτικό Ιριάν» (έκτ. 412.781 τετρ. χλμ., κάτ. 750.000). Συνολικά η Δημοκρατία της Ινδονησίας έχει έκταση 1.904.300 τετρ. χλμ. που από αυτά 1.491.564 τετρ. χλμ. είναι στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας και τα υπόλοιπα είναι στη Νέα Γουινέα. Ο πληθυσμός της το 1967 ανερχόταν σε 112,3 εκατομμύρια κατοίκους, με μέση πυκνότητα 56 κάτοικοι σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο και αύξηση κάθε χρόνο 2,3%. Τα 73 εκατομμύρια των κατοίκων είναι συγκεντρωμένα στο νησί Ιάβα. Και ενώ αυτή έχει έκταση ίση περίπου με την Ελλάδα, ο πληθυσμός της είναι σχεδόν δεκαπλάσιος. Για αυτό θεωρείται σαν μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου. Τα 18,3 εκατομμύρια ζουν στη Σουμάτρα, 8 έκατ. στην Κελέβη (Σουλαβέζι) και 4,5 εκατ. στη Βόρνεο (Καλιμαντάν).
Η Ινδονησία είναι οι πρώην Ολλανδικές Ινδίες. Αρχικά εγκαταστάθηκαν σε αυτή Πορτογάλοι (1511) με επικεφαλής το διάσημο θαλασσοπόρο και κατακτητή Αλμπουκέρκε. Αλλά εκδιώχθηκαν (αρχές 17ου αιώνα) από τους Ολλανδούς, που κατά το 1602 ίδρυσαν την Εταιρεία των Ολλανδικών Ινδιών, για την εκμετάλλευση των νησιών. Η Εταιρεία διοικούσε και διαχειριζόταν την Ινδονησία ως το 1798. Η Ολλανδία είχε καλά Οργανώσει τη μεγάλη αυτή αποικιακή αυτοκρατορία, που έγινε η δεύτερη στον κόσμο (μετά τη Βρετανική). Ως το 1939 ο πληθυσμός της έφθανε τα 68,4 εκατομμύρια κατοίκους. Αλλά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο οι Ινδονήσιοι ξεσηκώθηκαν και η Ολλανδία αναγκάσθηκε να τους δώσει την ανεξαρτησία τους (1949), οπότε σχηματίσθηκαν οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ινδονησίας», που το 1950 μετονομάσθηκαν σε «Δημοκρατία της Ινδονησίας». Το 1958 το νέο κράτος πήρε από την Ολλανδία και ενσωμάτωσε και το τελευταίο κομμάτι των άλλοτε Ολλανδικών Ινδιών, δηλαδή το Δυτικό Ιριάν της Νέας Γουινέας.
Οι κάτοικοι είναι μείγμα από διάφορες φυλές και εθνότητες, που έχουν φτάσει κατά καιρούς και έχουν εγκατασταθεί σε αυτό το πέρασμα μεταξύ της Ασίας και της Αυστραλίας. Φαίνεται, όμως, ότι το αρχιπέλαγος έχει κατοικηθεί από πολύ παλιά, αν κρίνουμε από παλαιοντολογικά λείψανα,που ανακαλύφθηκαν εκεί και που ανήκουν στο λεγόμενο «άνθρωπο της Ιάβας», που υπολογίζεται ότι έζησε πριν από 350.000 χρόνια. Στην Ινδονησία πάντως διασταυρώθηκαν η κίτρινη, η λευκή και η μαύρη φυλή. Οι Μαλαίοι - που η φυλετική τους καταγωγή παραμένει ακόμη ακαθόριστη - κατέβηκαν πριν από την 3η χιλιετία π.Χ. και αναμείχθηκαν με τους ντόπιους Βενδίδες και Νεγρίδες. Ακολούθησαν Κινέζοι, Ινδοί, Άραβες και έτσι σιγά σιγά διαμορφώθηκαν πολυάριθμες (πάνω από 50) φυλετικές και εθνολογικές Ομάδες, που οι κυριότερες είναι:
1) Οι Γιαβανέζοι και Σουνδανέζοι στην Ιάβα.
2) Οι Μαδουρέζοι στη Μαδούρα.
3) Οι Ατζινέζοι, Μπατάκς και Μινανγκαμπάους στη Σουμάτρα.
4) Οι Μπαλινέζοι στη Μπαλί.
5) Οι Σαζάκς στο Λομπόκ.
6) Οι Μεναντονέζοι και Μπουγκινέζοι στην Κελέβη.
7) Οι Νταγνάκς στη Βόρνεο.
8) Οι Αμπονέζοι στις Μολούκες, και
9) Οι Παπούα στο Δυτικό Ιριάν.
Και στη γλώσσα επικρατεί μεγάλη ποικιλία, κυριαρχεί όμως η ινδονησιακή μπαχάζα, που προήλθε από τη μαλαϊκή. Αυτή είναι και η επίσημη Γλώσσα του κράτους, που γράφεται με το λατινικό αλφάβητο, προσαρμοσμένο φωνητικά.
Το πολίτευμα της χώρας είναι προεδρική δημοκρατία, με βουλή που εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια, με πρόεδρο, που και αυτός εκλέγεται και θεωρείται ταυτόχρονα και αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας. Με την Ολλανδοινδονησιακή Ένωση, που σχηματίσθηκε το 1949, τίποτα δεν κατορθώθηκε. Για αυτό διαλύθηκε το 1954. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δρ. Σοεκάρνο προσπάθησε επίμονα να λύσει το ζωτικότατο πρόβλημα της εθνικής ενότητας της χώρας και αναγκάσθηκε να έρθει σε ένοπλη σύγκρουση με τη Μαλαισία. Ο Σοεκάρνο ανατράπηκε το 1965 με στρατιωτικό πραξικόπημα και την εξουσία πήρε ο στρατηγός Σουχάρτο, που ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1968).
