Τοιχογραφίες - Ψηφιδωτά δάπεδα στην Αρχαία Ελλάδα
Τις γνώσεις μας για τη ζωγραφική της περιόδου τις αντλούμε κυρίως από τις θαυμαστές τοιχογραφίες της Πομπηίας και του Ηρακλείου (Her-culaneum) ως το 79 μ.Χ., που έγινε η καταστροφική έκρηξη του Βεζούβιου. Για τις παλιότερες από αυτές (πρώτος πομπηιανός ρυθμός) έγινε λόγος στην τέχνη των Ελληνιστικών Χρόνων. Στο λεγόμενο δεύτερο πομπηιανό ρυθμό (80 π.Χ. - 20 μ.Χ.) γίνεται προσπάθεια να μεγαλώσει ο εσωτερικός χώρος, καθώς προβάλλονται ζωγραφικά προς τα μέσα αρχιτεκτονικά στοιχεία και δημιουργούνται προς τα έξω οπτικά ανοίγματα. Παραδείγματα, η απεικόνιση μιας αίθουσας συμποσίου στην έπαυλη Boscoreale, σκηνές από την Οδύσσεια (Λαιστρυγόνες) σε ένα σπίτι στη Ρώμη, ειδυλλιακή σκηνή κήπου στη «βίλα της Λιβίας» στη Ρώμη.

Στον τρίτο πομπηιανό ρυθμό (20-50 μ.Χ.) οι τοιχογραφίες δίνουν την εντύπωση ζωγραφικών πινάκων που κρέμονται στον τοίχο, ενώ στον τέταρτο (50-79 μ.Χ.) επικρατεί συμβιβασμός και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «σπίτι των Vetii» στην Πομπηία.

Την εικόνα της ζωγραφικής συμπληρώνουν οι τοιχογραφίες στις κατακόμβες της Ρώμης, που ανήκουν στην παλαιοχριστιανική τέχνη, και τα πορτρέτα από το Φαγιούμ της Αιγύπτου. Τα πορτρέτα αυτά (μέσα του 1ου - μέσα του 4ου αι. μ.Χ.) είναι φιλοτεχνημένα με τη μέθοδο της εγκαυστικής και έχουν μια σπάνια εκφραστική δύναμη.

Τα δάπεδα των δημόσιων κτιρίων είναι επιστρωμένα με μικρά κομμάτια από πολύχρωμα μάρμαρα, που σχηματίζουν γεωμετρικά σχήματα (π.χ. το «Οκτάγωνο» στα ανάκτορα του Γαλέριου, στη Θεσσαλονίκη). Συνηθίζονται ακόμη τα ψηφιδωτά δάπεδα με πολύχρωμες ψηφίδες. Στην κυρίως Ελλάδα τέτοια ψηφιδωτά δάπεδα είναι ένα σύνολο από το Άργος (μουσείο Άργους), ένα σύνολο από τη Θεσσαλονίκη με Διόνυσο - Αριάδνη - Απόλλωνα - Δάφνη και Δία-αετό με Γανυμήδη (μουσείο Θεσσαλονίκης) κ.ά.

Στις μέρες μας το ψηφιδωτό χρησιμοποιείται ευρέως σε διάφορες κατασκευές, όπως για παράδειγμα είναι η κατασκευή πισίνας.